Coś o książkach i moja minipowieść z czasów gimbazy cz.1 (Uwaga, głównie dla gimnazjalistów)

Hej! Jak już pisałam na moim facebooku, za czasów gimbazy byłam strasznym molem książkowym. Fakt, nie były to jakieś poważne i grube książki (no, może z wyjątkiem Zakonu Feniksa, który wciągnęłam w dwa dni, ale to nie jest poważna powieść), ale zawsze lepiej czytać coś niż nie czytać w ogóle. Na te wakacje mam już zrobioną listę książek obowiązkowych do przeczytania, bo coś rzadko czytam ostatnio, a przecież czytanie rozwija mózg, wyobraźnię, pomaga się skoncentrować, wzbogaca słownictwo, uczy odpowiedniej gramatyki (jeśli czytasz po angielsku), ogólnie ma same zalety! DLATEGO TRZEBA CZYTAĆ!

W zasadzie pierwszą nieobowiązkową książką, jaką przeczytałam i to bardzo szybko jak na dziewięciolatkę był oczywiście "Harry Potter i Komnata Tajemnic". Pamiętam, że Wiesia zabrała mnie do kina (chyba musiała, bo moja mama jej kazała :D) na pierwszą część przygód czarodzieja i po seansie już w samochodzie byłam tak podekscytowana całą fabułą i w ogóle wszystkim, że Mama podchwyciła temat i na urodziny, które miałam dwa tygodnie później dostałam właśnie swoją pierwszą, poważną (wtedy czytanie książki, której nie omawia się w szkole to było coś, naprawdę :D) książkę o Harrym Potterze. Nie pamiętam, czy się aby nie zsikałam wtedy ze szczęścia, ale wiem, że olałam tort, gości i wszystko i poleciałam do pokoju czytać książkę. I tylko Tata zaglądał zdziwiony co jakiś czas, bo zachowywałam się nadzwyczaj cicho. Piękne czasy...

Tak właśnie zakochałam się w Harrym Potterze. Też czekałam na list z Hogwartu, a premiera każdej nowej książki to było dla mnie święto narodowe. W międzyczasie pojawiały się inne pozycje, w końcu w przerwach między premierami trzeba było coś czytać. I tak jakoś koleżanka z klasy z gimbazy pożyczyła mi pierwszą książkę Jacqueline Wilson. Nie pamiętam już, czy były to "Dziewczyny się zakochują", ale wydaje mi się, że tak. Strzał w 10! W okresie gimbazy polecam te książki (bo jest ich caaała seria i chyba większość z nich przeczytałam) wszystkim dziewczynkom. Mojej Grażynce też dałam z jakiejś okazji zestaw "Dziewczyn...", bo naprawdę książka jest napisana superowo i w okresie burzy hormonalnej i emocjonalnej bardzo fajnie się ją czyta.

Na Harry'ego Pottera nigdy nie będę za stara. Wersję angielską dostałam mając już ponad 20 lat a czyta mi się ją tak przyjemnie jakbym dalej była tym małym gówniarzem z 3 klasy podstawówki. No i to wydanie... Nie ma lepszej ozdoby szafek niż ładnie wydana i przeczytana! książka :)

Im jestem starsza, tym mniej czytam a więcej oglądam. Chociaż zdarza się, że po obejrzeniu jakiegoś filmu jestem strasznie ciekawa kolejnych części albo temat zaciekawił mnie na tyle, by przeczytać książkę i zobaczyć różnice. Tak czy siak, nie o tym chciałam dzisiaj pisać. Ze względu na to, że trochę osób tu jednak zagląda chciałabym zająć Wam trochę czasu, byście się nie nudzili i niniejszym przedstawić Wam moją minipowieść z czasów gimbazy, dla której inspiracją były książki Jacqueline Wilson właśnie. Jeśli jesteś poważnym, pozbawionym dystansu i humoru człowiekiem, możesz skończyć czytanie w tym miejscu :) Jeśli zaś jesteś dziewczyną, a już na pewno jeśli jesteś gimnazjalistką - koniecznie to przejrzyj i daj mi znać :) Przeraża mnie fakt, jak bardzo zmienia się sposób myślenia i ogólnie charakter przez okres dojrzewania. Teraz w życiu bym nie napisała takich śmieszków, ale wtedy (czyli w gimbazie) to było dla mnie naprawdę coś! 

Drodzy Państwo, przed Wami pierwsza część powieści bez tytułu, która przeleżała w "komputerowej szufladzie" niemal 9 lat. Pisana przez gimbazjalistkę o czasach gimbazy. Powieść mocno fikcyjna, w zasadzie nic prawdziwego tam nie ma. Do oceny pozostawiam ją Wam :)

______________________________________________________________________

              Sierpień. Do końca wakacji pozostał już tylko miesiąc. Ale cóż się dziwić, w końcu na opalaniu się i świetnej zabawie czas tak szybko leci... Nawet dziś, gdy tylko wstałam, już myślałam, co będziemy robić. Chciałam, byśmy poszli na basen, ale Anka stanowczo zaprotestowała. Mówiła coś o rozgrywkach siatkówki plażowej na osiedlowym boisku tuż za rogiem. Ale odbywały się one dopiero od pierwszej. Do tego czasu zdążyłam pobić się z Kacprem, nawrzeszczeć na Ankę ze dwa razy i oczywiście po raz kolejny przez przypadek skasować Simsy 2. Coś się dzieje z tym komputerem, trzeba go zanieść do informatyka...

                Za piętnaście pierwsza Anka ubrana, jakby szła na jakiś pokaz mody warknęła na mnie, że już wychodzi. Była rozdrażniona, bo miała tam spotkać swojego ukochanego — jakiegoś tam Karola czy Kacpra? Nie wiem, nie wnikam, bo po pierwsze to miłość bez wzajemności, ale jakbym jej to powiedziała, to by mi nieźle przywaliła, a po drugie wiem, że zaczęły jej „buzować hormony” – stąd owe zauroczenia i miłości. Za jakiś czas też będę na to skazana. Mam tylko nadzieję, że ten czas nadejdzie jak najpóźniej.

                No wiem przecież, że dziwnie to brzmi, ale patrząc z tego kierującego się rozumem punktu widzenia, to to, że ma się już ponad piętnaście lat wcale nie znaczy, że trzeba się w kimś zakochać. Życie nie jest komedią romantyczną, w której bohaterowie na koniec całej parodii schodzą się i żyją długo razem z dwanaściorgiem dzieci. Piętnaście lat to z jednej strony ledwo dziewiętnaście procent całego naszego życia, ale to też wiek, w którym nauczamy się odróżniać, co jest naprawdę dobre, a co jest naprawdę złe dla nas. Taka jest właśnie miłość.

— Idziesz czy nie? — darła się na mnie, stojąc w furtce i nerwowo rozglądając się po ulicy.

— Idę, idę... Kacper z Piotrkiem już poszli? — Kacper i Piotrek to moi młodsi o rok i o dwa bracia, a Anka jest ode mnie o rok starsza. To niestety też moja siostra.

— Już dawno! Jej, wybierasz się jak sójka za morze, streszczaj się kobieto!

Wreszcie wyszłyśmy. Po drodze zgodnie z planem zahaczyliśmy o moją kumpelę Ewę i koleżankę Anki. We cztery na pierwszą byłyśmy na boisku. Oczywiście, kiedy tylko doszliśmy, a Anka w tłumie ludzi odnalazła tego Kacpra (czy Karola?) rozległo się ciche:

— Aaa! Jest tam! Jest tam! Chodź idziemy. — i biorąc pod ramię nie mającą nic do gadania dziewczynę, znaną mi jako jej koleżanka, zaciągnęła ją w drugi koniec boiska.

— Biedna...

— Na jej miejscu dawno bym już dała sobie spokój. Przecież Karol to największe ciacho w dzielnicy, a Anka raczej nie jest w jego typie. Woli niebieskookie blondynki. — poinformowała mnie Ewa.

— Nie mówię o niej, tylko o tej biednej dziewczynie, która zaraz może stracić rękę! Zobacz jak ją szarpie! Ta kobieta w ogóle nie ma wyczucia!

Ewa tylko pokręciła głową.

— To co robimy? — zapytała mnie po chwili ciszy.                          

— A co możemy? Oglądamy mecz. Może będzie jakiś godny uwagi zawodnik... — powiedziałam, naśladując głos Anki.

— Rzeczywiście, tobie to tylko chłopaki w głowie. — zripostowała ze śmiechem Ewa, poczym złapała mnie za rękę i zaprowadziła na najbliższą ławkę.

            Pierwszy mecz rozegrali chłopcy z pierwszych klas. Mecz strasznie się przeciągał, bo młodzi sportowcy nie dawali za wygraną. W końcu jedna z drużyn tak się zmobilizowała, że bez problemu wygrała trzeciego seta. Wówczas na boisko wkroczyli chłopcy, którzy zdali do trzeciej klasy. Większość znam, bo są z mojego rocznika. Był tam Rafał, Michał, Marcin, dużo osób. Była też zmiana sędziego – zamiast Pawła z byłej IIIb, na placu pojawił się nieznajomy.

                Nie to, żebym zaprzeczała głoszonym przez siebie naukom. Po prostu chwila słabości i dekoncentracji sprawiła, że powoli mój mózg zaczął funkcjonować jak mózg przeciętnej samicy widzącej przystojnego samca. Nie wiem jak to wygląda w świecie zwierząt, ale na boisku do siatkówki w takich momentach robi się duszno i tłoczno. Nagle zauważyłam, że mam na sobie byle jakie ciuchy, nieumalowane paznokcie i brzydką fryzurę. Co jest grane?!

— Ewa! Źle się czuje... Czy wyglądam normalnie?

— Noo.... — moja kumpela wahała się przez chwilę, co powiedzieć. — A o co chodzi?

— Znasz tego kolesia, co sędziuje? — spytałam wychylając głowę ponad widownię, instynktownie przygładzając sobie obciachową morelową bluzkę.

— Aaa! Nie mogę uwierzyć! — wręcz krzyknęła Ewka, jednocześnie stając na ławeczce. — Tak piąte przez dziesiąte, on się kręci po mojej części ulicy. Co, spodobał ci się? To rzeczywiście musisz być chora! Witaj wśród żywych! — nie wiem czemu, ale Ewa na wieść o tym, że zwróciłam na jakiegoś chłopaka uwagę od dłuższego czasu, zareagowała tak, jak na wygraną w totka. Po jej niezrozumiałym dla mnie monologu o owym przedstawicielu płci męskiej, dodała:

— ... ale Karolina go zna, jak się z nią będziemy widzieć to możemy się jej spytać.

Rozgrywki skończyły się o wpół do czwartej. Mistrzem okazali się wyrośnięci chłopcy z byłej IIIb. Dało się słyszeć, że mecze były ustawione, ale cóż... Niektórzy umieją przegrywać z godnością, inni nie. Pomijając już fakt, że Rafał z Michałem ledwo doskakiwali do siatki. Można by się też było przyczepić, że siatka była za wysoko, ale... Kiedy próbowałam wyczytać z ruchu warg rozmowę Pawła z jednym z zawodników (były to wyłącznie wulgaryzmy) straciłam z oczu owego przystojniaka.

                Pierwszą rzeczą, jaką zrobiłyśmy po zawodach to odwiedziny u Karoliny. Była ona jedną z moich nielicznych, oddanych przyjaciółek, po części nawet podzielała moje poglądy odnośnie wczesno młodzieńczej miłości. Zawsze mogłam na nią liczyć, a ona zawsze mogła liczyć na mnie. Przyjaźń to boska rzecz.

Zanim przeszliśmy do sedna sprawy, poczęstowała nas takim dobrym ciastem, że przestałyśmy go jeść dopiero jak się skończyło. Wyszła trochę niezręczna i niekulturalna sytuacja, ale Karolcia jako dobra koleżanka, nie zdzieliła nas patelnią, a jedynie wybałuszyła oczy i zrobiła zdziwioną minę.

— Jej, jakie wy nienażarte jesteście! — powiedziała z uśmiechem i schowała pustą brytfankę do szafki. — A tak w ogóle, to co chciałyście?

— Pamiętasz takiego kolesia, co się z nim witałaś wczoraj, jak szłaś do mnie? — wydukała Ewa, raz po raz łykając kawałki ciasta.

— Tak, a co?

— Gosi się podoba.

— Gosia! Jak mogłaś?! Co z naszym głoszeniem, że miłość jest zła? — powiedziała śmiejąc się niemal do rozpuku.

— Chyba mi się znudziło życie w celibacie. — uśmiechnęłam się nieśmiało. Prawda jest taka, że ową naukę zapoczątkowałam niecały miesiąc temu, zrywając z takim Danielem Mazurem. Chłopak olał mnie totalnie! Ja też go olałam, co prawda, ale mniej niż on mnie. Jednym słowem – masakra.

— Więc? — spytała Karolina, nadal nie wiedząc o co chodzi z tym Karolem. — Mam ci dać jego numer?

— No wreszcie! Idź na modernizacje albo całkowitą wymianę mózgu, bo widzę, że ma słabe osiągi — przedrzeźniała się Ewa.

— Nie mogę — oznajmiła sucho Karolina, po czym usiadła na fotelu.

— Nie mogę w sensie, że co? Że na modernizacje nie możesz iść? Jam mam znajomego blacharza, za darmo ci zajrzy do środka...

— Numeru nie mogę ci dać! Ewka zamknij się wreszcie.

No i wtedy Karolina powiedziała, że o ten numer to dziewczyny normalnie sobie solówki urządzają, wyrywają włosy, i w ogóle takie głupie rzeczy robią. To wszystko przez te hormony! Skoro ten Karol – bo tak miał na imię,  był taki popularny, to nawet by mnie nie zauważył w gronie miliona swoich wielbicielek. Cóż, ja jako zwykła, przeciętna szara myszka mogę sobie pomarzyć tylko o nim...

— Sorka, ale naprawdę nie mogę, bo nie dość, że on by mnie powiesił, że rozdaję jego numer to jeszcze wątpię czy nawiązałby z tobą jakikolwiek kontakt przez telefon. Dziennie to on dostaje ze trzydzieści smsów od nieznajomych osób. Ale mogłabym cię z nim zapoznać i może sam by ci dał? Myślę, że nie miałby nic przeciwko poznaniu dwóch nowych koleżanek.

                Tego dnia nie mogłam usiedzieć na miejscu. Nazajutrz miałam spotkać się z Karolkiem, więc moje dość nietypowe zachowanie było uzasadnione. W końcu około dziewiątej wieczorem usiadłam przed telewizorem i zaczęłam oglądać „Pearl Harbour”. Na filmie poryczałam się, ale na szczęście nikt tego nie widział, bo mama miała dyżur, tata był w delegacji, a moje rodzeństwo było zajęte swoimi sprawami. „Pearl Harbour” to coś w stylu „Titanica”, ale sto razy lepsze. Położyłam się dopiero jak do salonu wszedł Kacper i zabrał mi pilota. Nie miałam ochoty go ganiać, a komputer był zajęty przez Ankę, więc nie pozostało mi nic innego jak iść do pokoju i zamknąć ciężkie powieki.

                Miałam interesujący sen. Szłam pod rękę z moją mamą, przy kiosku stała Ewa w sukni ślubnej, a po drugiej stronie na motorze Karolina jechała z Karolem. Kiedy mnie wymijała pokazała mi język, po czym przytuliła się do Karola jeszcze mocniej, śmiejąc się szyderczo. Ja zaczęłam coś krzyczeć, Ewka uciekała przed Marcinem, który biegł za nią z kwiatami, a moja mama oparła się o płot i zaczęła słuchać muzyki z mojego MP3. Tragedia.

                Następnego dnia obudziłam się koło ósmej. Słyszałam dobiegające z pokoju Piotrka odgłosy chrapania wymieszane z trzeszczeniem łóżka. Wzięłam telefon do ręki. Okazało się, że dostałam wiadomość. Karolina napisała mi, żebym była u niej około dziesiątej. Jeśli chciałam doprowadzić się miarę do ludzi, to musiałam już wstawać. Zakładałam świnkowe ciapki, kiedy usłyszałam czyjeś kroki na korytarzu. Do mojego pokoju wpadła Anka. Nie zbyt często widziałam ją w podobnej furii jak wówczas, aczkolwiek była ona rzadkim gościem w moich czterech ścianach.

— Nie widziałaś mojego... — zaczęła przetrząsać pomieszczenie.

— Wyjdź i wejdź jak należy. Nikt cię nie nauczył dobrego wychowaaaniaaa? — ziewnęłam po czym przetarłam oczy i podeszłam do lusterka. Mało co, a zemdlałabym na swój widok. Rano zawsze wyglądałam źle, ale dziś to normalnie byłam ucharakteryzowana na zombie. Lewe oko sine, na prawej połowie twarzy odbił się breloczek z komórki ( nie chcący przysnęłam na telefonie ) a włosy wyglądały jak ogromny stóg siana. Anka spojrzała na mnie krzywo, nie tylko ze względu na mój niecodzienny wygląd, po czym zamknęła drzwi z drugiej strony. Po sekundzie usłyszałam pukanie do drzwi.

— Proszę. — powiedziałam kulturalnie. Dla mnie to była najlepsza zabawa pod słońcem.

— Nie widziałaś mojego fioletowego paska? — powiedziała, dostając szczękościsku, bo dobrze widziała, że tylko w kulturalny sposób może ode mnie wyciągnąć jakąś informację. Nienawidzę chamstwa.

— Wydaje mi się, że Kacper i Piotrek użyli go jako przedłużenia sznurka od latawca. Wątpię, żeby z niego coś zostało.

— Zatłukę te małpy! — wrzasnęła, a po chwili powiedziała — To był mój nowiusieńki pasek, dałam za niego kupę forsy.

— Wiem – powiedziałam z satysfakcją. Widziałam jak Kacper wyciągał pasek ze spodni Anki, ale udałam, że nic mnie to nie obchodzi. Gdybym nie bała się zemsty, pewnie jeszcze bym mu pomogła.

                Podyskutowałyśmy chwilę o Rihannie i jej nadzwyczaj wyzywającym stroju prezentowanym na gali MTV, po czym Ania poszła do chłopaków, a ja do łazienki. Wyrwał mnie z niej dopiero Kacper, który koniecznie musiał użyć tonika. Okazało się, że moja siostra w odwecie za wyrządzoną szkodę zrobiła mu duże kropki na twarzy czerwonym markerem - wyglądał jak muchomor. Po śniadaniu, cała w skowronkach udałam się do Ewy, z którą miałam iść na spotkanie z Karolkiem.

— Słuchaj, kupiłam sobie chomika i nazwałam go Duduś, ale nie jestem pewna czy to on czy ona. Jak to poznać? — spytała mnie Ewa w połowie drogi do domu Karoliny. Ów chomik był zwierzęciem, na którego tak długo czekała. Jej rodzicie nie tolerowali wielkich czworonogów w domu, a chomik widać spełniał ich olbrzymie wymagania. Mogłam się tylko domyślać jak Duduś będzie rozpieszczany przez moją przyjaciółkę.

— A sprzedawca ci nie powiedział? — zdziwiłam się.

— Zdaje mi się, że on sam chyba nie wiedział. Musisz Tuptusia zapoznać z Dudusiem. Na pewno się zaprzyjaźnią. — zaśmiała się Ewa.

Tuptuś był kotem, którego kiedyś tam przygarnęłam z ulicy.

— Tak, na pewno, ale chyba Duduś z wnętrznościami Tuptusia, bo tam zapewne się znajdzie, kiedy go pod nos mojemu kotkowi podsuniesz. Ty dzwonisz, ja nie mam ochoty rozmawiać z tym durniem.

Ewa podeszła do domofonu i nacisnęła guzik. Dopiero po chwili z głośnika dało się słyszeć głos Adama, starszego brata Karoliny.

— Czego? — zapytał od niechcenia.

— Powiedz Karolinie, że już jesteśmy. — rzuciła Ewa, po czym zwróciła się do mnie — Denerwujesz się? W końcu spotkasz się dziś niby przypadkiem ze swoją kolejną, wielką miłością... — tą ostatnią sylabę Ewa zaakcentowała tak mocno, że prawie połknęłaby gumę, którą właśnie żuła. Cóż za pytanie! Jasne, że się denerwuję! Zresztą, każdy by się chyba denerwował na moim miejscu. Drzwi do domu się otworzyły i stanęła w nich Karolina, krzycząc coś jeszcze do brata. Po chwili szła już z nami na plac zabaw. Zaczęło się robić coraz cieplej, ale to nie z tego powodu moje dłonie były całe spocone. Bałam się, żeby się nie zbłaźnić przed Karolem, bo wtedy to dopiero byłaby ze mnie polewka. Nie mogłam zrozumieć, że Karolina i Ewa gadają sobie teraz w najlepsze, kiedy ja tu mam załamanie nerwowe.

Minęła cała wieczność, choć według mojego zegarka niecałe piętnaście minut, a doszłyśmy na miejsce. Plac zabaw wyglądał jak zawsze – huśtawki kołysały się lekko pod wpływem wiatru, karuzela zaś była nieruchoma. W drugim końcu zjeżdżalnia, wysoka na dwa metry, kusiła mnie, bym z niej skorzystała, ale jakby akurat w tym momencie wpadł do nas Karol, wyszłabym na wyrośnięte dziecko. Poza tym nie było tam nikogo, oprócz bezpańskiego psa, co włóczył się tam już od dawna. Nie mogę patrzeć na te biedne stworzenia, dlatego kiedyś zaadoptowałam Tuptusia. Włóczył się sam po mojej dzielnicy, zawsze podrzucałam mu resztki z obiadu, aż któregoś dnia się zdenerwowałam i wzięłam go do domu. Mama z oporami się zgodziła. Ale od tamtej pory zamieszkał z nami i zachowywał się jakby od zawsze był domowym kotem a nie pospolitym dachowcem.

— Już idzie. Nie panikuj! — syknęła mi w ucho Karolina ledwo ruszając wargami.

                Rzeczywiście. Karol szedł powoli, słuchając muzyki ze swojej MP3 i od czasu do czasu mijając przechodniów. Ubrany w turkusową hawajkę i białe spodenki wyglądał ślicznie. W pewnej chwili stanął jak wryty i wyjął telefon z kieszeni spodni. Widocznie dostał smsa. Po kilku sekundach ruszył dalej. No i wtedy spostrzegł machającą do niego Karolinę. Ja z Ewą zachowywałyśmy się na pozór naturalnie, ale w duchu trzęsłam się... ze strachu? Nie... To było coś innego. A może strach? Sama nie wiem. W końcu Karol był już tylko kilka kroków przed nami i...

— Hej dziewczyny! — powiedział, po czym podał każdej rękę.

„Jej, w życiu nie umyję tej dłoni” — pomyślałam.

Wtedy Karolina zaczęła nam mu go przedstawiać. Zaczęliśmy gadać to o filmie, co do kin wchodził, potem trochę pogadałyśmy o Mariuszu Jabłońskim. To taki typ, co prześladuje tę okolicę i lepiej nie wchodzić mu w drogę. Staliśmy tak z pół godziny, a z wyglądu ten inteligentny chłopaczyna wciąż nie chciał naszych numerów, to znaczy głównie mojego, bo Ewce to nie zależało.

— Dobra, muszę lecieć. Umówiłem się z Patrykiem, że pójdziemy pograć w kosza. — powiedział Karol.

Och! Te chłopaki. Tylko piłka im w głowie!  Musiałam coś wykombinować, żeby mu czymś zaimponować i pod wpływem emocji wypaliłam:

— Uwielbiam grać w kosza! To taka ... brutalna gra.

Dziewczyny spojrzały się na mnie z szeroko rozdziawionymi ustami. Dobrze wiedziały, że blefuję, ale czego się nie zrobi dla tego niby jedynego. Widać musiałam wyglądać na pewną siebie, bo chłopak nic nie zauważył.

— Naprawdę? To świetnie, może byś poszła i zagrała z nami? — zaproponował Karol.

Wryło mnie w ziemię. Z kosza może i w swojej klasie nie byłam najgorsza, w końcu wzrost robi swoje, ale grać z chłopakami, co mają po dwa metry? Jeśli się nie zgodzę to mogę pomarzyć o jego numerze, ale jeśli tak to z pewnością w jednym kawałku do domu nie wrócę. Po krótkim namyśle doszłam do wniosku, że warto zaryzykować.

— OK.! Z chęcią z wami zagram, ale nie obiecuję, że okażę się gwiazdą NBA. — powiedziałam, sporadycznie się jąkając. Ewka mało co nie zemdlała, kiedy zobaczyła, że idę sama z nim na boisko do kosza. Nie mogła uwierzyć, że tak łatwo mi to przyszło.

— Wiecie co, pójdziemy wam pokibicować! Uwielbiam ten dreszczyk emocji i w ogóle... — krzyknęła za nami. Wiedziałam, że chodzi jej głównie o udzielenie mi pierwszej pomocy w nagłym wypadku. Przecież wszystko mogło się zdarzyć...

Po drodze zahaczyliśmy po Patryka Sikorskiego – metr osiemdziesiąt siedem czystych mięśni. Był to kolega Karola. Ewka spojrzała na niego jak na zbawienie, niestety, czar prysł, kiedy chłopak się odezwał.

— Siemasz! Sorry, że czekaliście, ale Kasia dzwoniła. To co, idziemy?

Ewidentnie był zajęty. W ciągu tego kilkuminutowego spaceru Patryk opowiedział nam historię, jak to antyterroryści kazali mu przejść na drugą stronę ulicy, bo próbowali osaczyć jakiegoś dealera narkotyków.

— Nawet nie uwierzycie, jaką on miał spluwę! Chciałbym kiedyś mieć taką...

— Po co? Żeby rozstrzelać swoich wrogów? — wyrwało mi się na głos. Wszyscy na mnie krzywo spojrzeli, zwłaszcza Patryk, który wyglądał na zbitego z tropu.

— Właściwie, to nie wiem. Mając taką broń czułbym się dużo bezpieczniej, zwłaszcza, że jak się okazało nie wiem, kim są moi sąsiedzi. Może w tej ruinie między sklepem a Zawadą mieszka jakiś terrorysta? Nigdy nic nie wiadomo.

— Słusznie. — dodał Karol.

Obiekty sportowe w naszej dzielnicy, to najbardziej oblegane miejsca przez młodzież. Kiedy dochodziliśmy do celu naszej podróży, było tam już sporo osób. Oprócz gwaru towarzyszącemu rozmowom oraz piłek koszykowych odbijanych o asfalt dało się też słyszeć muzykę dobiegającą z czyjegoś samochodu. Wytworzyła się całkiem miła atmosfera. Wśród wielu dziewczyn dostrzegłam Ankę rzecz jasna. Kiedy ta zaś zobaczyła mnie, mało co nie upadła. Nie wiem, o co jej chodziło. W każdym bądź razie szybko pobiegła do blond piękności Kaśki i zaczęły wrogo na nas patrzeć. Jej, jak ja ich nienawidziłam! Anki, bo to moja siostra, a tej Kaśki za to, że tak chamsko się gapiła na mnie i uważała się za wielką damę w gimnazjum. Na szczęście, już skończyła szkołę!

— To co, może mała rozgrzewka? — zwrócił się do mnie Karol. Skupiona na obserwowaniu plotkar zapomniałam, że miałam grać.

— Taa, no jasne.

Podał mi piłkę. Ewka z wrażenia przysiadła na trawniku. Oddalając się od przyjaciółek słyszałam jeszcze odgłosy, które świadczyły o tym, że jedna z dziewczyn wdepnęła w psią kupę. Oddałam parę rzutów. Pomyślałam, że nie jest tak źle, skoro na siedem spudłowałam tylko dwa. Karol perfekcjonista trafił wszystkie. Właśnie starał się zrobić dwutakt, kiedy to Patryk złapał go za koszulkę.

— Słuchaj, może zrobimy składy mieszane? Kasia z Anią chcą grać, widzę, że ona też chce. — tu spojrzał na mnie. Wyczuwałam tu jakiś podstęp. Anka i kosz?

— OK., nie ma sprawy. To jak się dzielimy?

Na szczęście byłam w drużynie z Karolem. Minusem ( a może i plusem ) było to, że byłam jedyną dziewczyną w składzie. Czułam się trochę nie pewnie. Za to Anka z Kaśką wyraźnie były uradowane. Chamice!

 Wreszcie się zaczęło. Sędzią był jakiś mizerny chłopaczyna w okularach. Co i rusz moja drużyna zdobywała punkty. Ja grałam na prawym skrzydle – dla zmyły. Nasza taktyka opierała się na tym, że ja tylko podaje piłki Karolowi a on rzuca do kosza. Anka z Kaśką zachowywały się jak typowe lale – kiedy dotykały piłki i rzucały w kwadrat wydawały z siebie klasyczne „och!”. W pewnym momencie gry przechwyciłam piłkę rzucaną do Kaśki. Tamto kalectwo chyba chciało naprawić swój błąd, bo zaczęło za mną biec. Wówczas ja tak się rozpędziłam, że przestałam na nią zwracać uwagę. I wtedy...

                BUM!!!

Poczułam, że mój szkielet chyba się rozsypał. Bałam się otworzyć oczy, z obawy, że ujrzę tunel, a w nim jasne światełko.

— Dobrze ci tak, debilko. — usłyszałam.

W chwilę potem zebrało się nade mną kilku chłopaków i oczywiście Ewunia. Powoli wstałam. Całe nogi miałam starte, a ręka niemiłosiernie bolała mnie w łokciu. Wszystko przez głupią blondynę. Czułam się okropnie, nie tylko fizycznie, ale i psychicznie. Za to Anka z Kaśką śmiały się wniebogłosy. Już ja jej dam!

— Tak cwaniara jesteś? Na nic lepszego cię nie stać? A może po prostu kolor blond mówi sam za siebie? — rzuciłam w stronę Kaśki.

— Nie moja wina, że masz krzywe nogi! Wszyscy widzieli, że zaryłaś zębami o asfalt, bez niczyjej pomocy! A szkoda...

— Podstawiłaś mi nogę! Przy okazji, debilką jesteś ty i twoje pchły!

Kropla przepełniła czarę. Mimo tego, że walka wręcz zapowiadała się obiecująco, Karol, Patryk i reszta postanowili nie dopuścić do konfrontacji.

__________________________________________________________________________

Ufff, dotrwałaś do końca :) Gratulacje! Następna część pojawi się wkrótce jeśli nie zaleje mnie fala krytyki za publikowanie tych gimnazjalnych wypocin. A tymczasem - sesja... Ehhh, chciałabym znów być dzieciaczkiem! Buziaki :*

PS. Oczywiście wszelkie prawa autorskie do tego tekstu należą do mnie i publikowanie go w jakimkolwiek celu bez mojej wiedzy i zgody będzie karane.